Kahraman Tazeoğlu Şiirlerinde Geçen Güzel Sözler

Kahraman Tazeoğlu Sözleri ve Şiirleri

En güzel Kahraman Tazeoğlu sözleri ve Kahraman Tazeoğlu şiirlerini bir araya getirdik. Güzel sözler kategorisinde de yer alan en güncel, yeni ve resimli Kahraman Tazeoğlu sözlerine erişebilirsiniz. Aynı zamanda Kahraman Tazeoğlu sözleri ve şiirleri ile ilgili en güzel resimli sözleri sosyal medya hesaplarından paylaşabilirsiniz.

Kahraman Tazeoğlu şiirlerinde geçen en güzel 5 söz önerisi;

1. Ne zormuş insanın sevildiğini sanması. Tırnaklarıyla kazıdığı bir aşkta tırnak kadar değerinin olmaması.

2. Yolumdan dönemediğim için değil seninle hiçbir yolda yürüyemeyeceğimi bildiğim için gidiyorum.

3. Sen benim görmek için bakmaya bile gerek duymadığım ezberimsin.

4. Sakın geri gelme… Açılacak bir yaraya daha yer kalmadı kalbimde!

5. Şimdi ne bugünsün ne de yarın… Olsa olsa sadece bir yarım ya da eksilen yanım.

En Güzel Kahraman Tazeoğlu Sözleri

Kendinde aramaya cesaret edemediği hataları, insan başkalarında çok kolay bulur.

O gözlerin bana yaşamayacağımı gösterecekse hiç bakmasın.

Hayat, adanmak için değil yaşanmak içinmiş… Bunu sana adadığım hayatı mahvettiğinde anladım.

Söyle! Kimin hatasıydın sen; bedeli bana ödetilen.

Aşkı bitiren mesafeler değil, bahanelerdir…

Her başlangıç bir son, her son bir başlangıç. Kaybetme kaygısı terk edilme korkusu ve meydan okurcasına sevme duygusu.

Aşk tanım kabul etseydi sadece şunu yazardım. Zıtlık

Hayat, aldanmak için değil yaşamak içinmiş. Bunu sana adadığım hayatı mahvettiğinde anladım.

Özledin mi beni dedim. Sustu. Nefesini en derinden aldı ve özlenmez mi dedi

Uzakta olmam her şeyi görmeme engel değil. Kör değilim sadece görmezden geliyorum.

Sen, seni mutlu eden sahte insanları, sana doğruları söyleyerek ruhunu sıkanlara değiştin. Kaybettin.

Aşka inanmak kendini sevmektir yüzündeki ünlemi bozmadan. Bilmez misin? Sana aşkın iki kişilik bir yalan olduğunu öğretmediler mi? Neden her seferinde kanıyorsun öyleyse?

Gece biz, mevsimler biz, tedirgin biz, “ihɑnet” bütün benliğiyle “sen” Karşısında oturup izliyorum, O ağlıyor ben ölüyorum..

Ben seni yere göğe sığdıramazdım, sen benim üstüme basıp da mı geçtin ? Söyle; ne zaman başladın, ne zaman bittin ? Zaten geç kalmıştın, bir de erken gittin .. Canıma tak ettin ayrılık, inan yettin !

Hiç buluşmadığımız bir yerde hiç bilmediğin bir saatte seni bekliyorum. Gelmen pekte anlam ifade etmiyor. Ben seni beklemeyi hala çok seviyorum..

Başlamayacakmış gibi gelmişti, bitmemiş gibi gitti. Kaçmak mıydı gitmek miydi anlamadım. İnsan böylesi bir gidişte neye doğru ilerlerdi? Kaderden kaçmak mıydı bu gidiş, yoksa kadere miydi? Tutuştu böylesi gitmelere hazırlıksız çıra yüreğim.

Seni bir “anı” olsun diye sevmedim ve hiç aldatmadım.

Acımasız olan sendin sevdiğim. Ben seninle birlikte ölebileceğimiz günü düşlerken, bensiz yaşayabilen sendin sevdiğim. Bak sana hala sevdiğim diyorum; çünkü ben seni içimden terk etmedim çünkü ben seni intihar etmedim, çünkü ben uğrunɑ ölebileceğimi sandığım biri için yaşadım hep!

Severken “biz” giderken “sen” ve “ben” kalırken iki “aşk yoksunu”. “Aşk iki kişiden birinin yokluğudur!” anlayışında mermer sertliği deli aklı sara nöbeti. Oysa varsan vardı aşk ve yoksan yoktu her şey. Ve her şey en çok sen yokken hiçbir şeydi.

Karnıma avuçlarımla bastırsam sensizliğe doyarmıyım sence..

Usta! Hiçbir gidiş aşk kadar suçüstü yakalanmıyor kalbe.

Hiç düşünmemiştim bir isim ve iki bağlacın yan yana gelip de içimi bu kadar acıtacağını; ta ki sen ‘el’ve’da’ diyene kadar.

İdama giderken hislerim, güneşim yüzünü görmeyi bekledim hep. Kalemi kırık bir aşkı mühürledim yüreğime. ?unuttum? diye haykırırken bile unutmadığımı ispatlıyordum kendime.

Ben sana yenilmek için sevdim seni. Hayallerime yakıştığın için sevdim. Ama artık gitme vakti. Duymadığın sesimi sana emanet ederek, acılarıma yokluğunu ekleyerek ve nereye gidersem gideyim seninle kalarak gitme vakti.

Gözyaşların süzülüyor saçlarına doğru. Her bir damla dağlıyor beni. Bin parçaya ayrılmış bedenimin tek bir parçası bile dokunamıyor sana. Öyle uzağındayım ki.

Biliyorum “yarın yeni bir gün doğacak” hikayeleri, inananı kanatır ancak. O yüzdendir sadaka vaatlere tenezzül etmeyişim.

Altını çize çize okuduğunuz kitaplar vardır. Çok sayfalı kalın kitaplardır bazen bunlar. Günler, haftalar, hatta belki de aylar sürer okuyup bitirmek. Bitirdiğinizde belki size hiçbir şey vermez o kitaplar ve siz harcadığınız zamana üzülürsünüz… Ama bir bakarsınız ki aklınıza bir çivi gibi mıhlanan altını çizdiğiniz o cümleler hayatınızı değiştirmiş, koca bir romandan sadece altı çizili üç-beş satır size hayatın anlamını öğretmiştir.

Aklım kara kış ellerim seni üşüyor bugün günlerden soğuk.

Bana geldiğin yol aşk izlerinle doluydu. Bir dolu aşkın izini örtüyordu şiirlerin. Gelmek eylemi pörsümüştü adımlarında Oysa ben gelişini “milat” sayacak kadar başlıyordum aşka.

Hiç düşünmemiştim bir isim ve iki bağlacın yan yana gelip de içimi bu kadar acıtacağını; taa ki sen elveda diyene kadar.

Karşımda bir adam var şu anda; güncesine düştüğü mayınlı satırlarla benli zamanların izini süren. Sen ki bir dar zaman mutluluğuydun yüreğime sızıveren. Ben ki yüreğinin kıyısında taşıdığın uçuruma dokunabilen ilk kadın!

Ben uslu bir aşıktım; gel dedin geldim sev dedin sevdim bit dedin bittim şimdi unut diyorsun ya yaramazlığım tuttu unutamıyorum!

Acının yan etkisi, güçlü bir karakter armağan etmesidir size.

Biliyorum “yarın yeni bir gün doğacak” hikayeleri, inananı kanatır ancak. O yüzdendir sadaka vaatlere tenezzül etmeyişim.

Şimdiyi yok saymak, yarını ertelemek ve fotoğrafların sınırlı karelerinde, sen’li dünleri yaşamak da, yalnızca, yalnızken yapılacak akıl karı bir deliliktir ve delilik, yalnızlığın en yalın tanımıdır!

Anne bak yine terli terli aşk içtim. Ateşim düşmüyor yarin yüreğine.

Evdeki bayat ekmek gibiydin.Ben sana nimet deyip başımın üstünde tutarken, sen gidip başkalarının çöplüğünde küflenmeyi tercih ettin.

İdama giderken hislerim, güneşim yüzünü görmeyi bekledim hep. Kalemi kırık bir aşkı mühürledim yüreğime. ?unuttum? diye haykırırken bile unutmadığımı ispatlıyordum kendime.

Aramadığın yerlerde olmayı seçiyorum nedense. Karşılaşma ihtimalimizin olmadığı… Olamayacağı... İlk ışıktan sağa dönüyorum hep. Senden değil, seninle karşılaşmaktan korkuyorum.

Şimdiyi yok saymak, yarını ertelemek ve fotoğrafların sınırlı karelerinde, sen’li dünleri yaşamak da, yalnızca, yalnızken yapılacak akıl karı bir deliliktir ve delilik, yalnızlığın en yalın tanımıdır!

Son sigaram gibiydin sen sevgili, kıyamazdım içmeye. O cebimde kırıldı, sen kalbimde.

Hiç kimsenin iyi gelmediği yerden sarıyorsun yaralarımı. Hiç kimsenin dokunamadığı yerden kanatıyorsun sonra.

Aramadığın yerlerde olmayı seçiyorum nedense. Karşılaşma ihtimalimizin olmadığı… Olamayacağı… İlk ışıktan sağa dönüyorum hep. Senden değil, seninle karşılaşmaktan korkuyorum.

Gözlerine şiirler yazmıştım, yazma dedi sözcüklerim akmaya başlarsa gözlerimden cümlen olurum dedi.

Git artık yar sustuklarını bana harcama! Yaslanma gôzlerime bu yükü kaldıramam.

Ne içimden terk edebiliyorum seni ne de terk ettirebiliyorum sana içimi!

Anne bak yine terli terli aşk içtim. Ateşim düşmüyor yarin yüreğine.

Diyorlar ki küsme aşka daha kimler gelecek kimler geçecek.Bilmiyorlar ki en son giden her şeyimi götürdü. Bilmiyorlar ki en son giden daha sonra gelecekleri bile götürdü.

Aklım kara kış ellerim seni üşüyor bugün günlerden soğuk.

Kahraman Tazeoğlu'nun Şiir Kitaplarından Alıntı Sözler

Yokluğun seni haklı, beni suçlu gösteriyor. Oysa varlığına duyduğum sevgiden daha şiddetliydi yokluğuna duyduğum nefret! ( Kahraman Tazeoğlu – Kıyısızlar)

Bunca zaman boyunca ya elini tutmayacaklara uzanmıştır elin, ya da bırakıp gidecekler hep el vermiştir sana.  Kahraman Tazeoğlu - Bukre 

Susmak birilerini konuşmaya mahkum etmekti. Ve en çok konuşan en fazla hata yapandı her zaman. En çok susanın hep haklı kaldığı gibi. Kahraman Tazeoğlu - Araz

Kimse kimsenin yerini dolduramıyor, zaten doldurması da gerekmiyor.  Kahraman Tazeoğlu - Vazgeçtim

Ama gitme. Daha saat hoşça kalı göstermedi. Bitme. Kahraman Tazeoğlu - Başka (Ayrılık Ayrı, Aşk Bitişik Yazılır)

Kimliğimi soruyor birileri, çıkarıp resmini gösteriyorum. (Kahraman Tazeoğlu - Başka (Ayrılık Ayrı, Aşk Bitişik Yazılır)

Oysa bilmeliydin; bütün bir hayatı ürpererek yaşama cesaretiydi aşk. Kahraman Tazeoğlu - Araz 

Beni ben olarak kabullenemediği için değiştirmeye çalışarak sevmeye kalkışan, başaramayınca da terk edip gidene sadece "piç" derim.  Kahraman Tazeoğlu – Vazgeçtim

Bir gün aradığın insanı hayatına alırsan sakın ona nefesim deme! Aldığı her nefesi geri veriyor insan. Kahraman Tazeoğlu – Bukre 

Kadınlar kalbinden sildiklerini aklına yazar. Kahraman Tazeoğlu – Bukre 

Kiminin çöle döner yüreği, kimi içinde bir yanardağ saklar. Kahraman Tazeoğlu – Yaralı

Bugün seni düşünmeden yaşayabilmeyi başardığım ilk gün. Hadi topla seni benden. Kalbim seni uğurluyor. Al bu yara sende kalsın. Artık beni acıtmıyor.  Kahraman Tazeoğlu – Yaralı 

Sen, senin için önemli olmayabilirsin ama benim için çok önemlisin. Çünkü sende açılan yara en çok bende kanıyor. Buna inan ve sor kendine; kimi yara'lar, en çok kimi yaralar?  Kahraman Tazeoğlu - Bukre 

Unutmak alışmaktır, unutursun demiyorum...  Ama alışacaksın biliyorum. Kahraman Tazeoğlu – Bukre

En acısı da ne biliyor musun? Aslında sana hiç sahip olamadığımı, seni kaybettiğimde anlamış olmam! Kahraman Tazeoğlu – Bukre

Bir zaman sonra mutlu olduğu için gülümsemese de gülümsediği için mutlu olduğunu sanmaya başlıyor insan. Kahraman Tazeoğlu - Kayıp Yüzyılın Prensesi Oylum

Hayat bana düşündüğüm her şeye inanmamayı öğretti. Kahraman Tazeoğlu - Söz

Unutma; karanlığı aydınlatmazsan, zamanla o karanlığa alışır gözlerin.  Kahraman Tazeoğlu – Söz 

Aşk, gözlerini kocaman açarak bulduğun ve sımsıkı kapatarak yaşadığındır.  Kahraman Tazeoğlu – Söz 

Hangi anıyı silerek başlar insan unutmaya? En acı olanı mı yoksa unutması en kolay olanı mı?  Kahraman Tazeoğlu – Yaralı

Kendime olan suskunluğumu aşmaktı yazmak. Dilimin dönmediğine harf giydirmekti.  Kahraman Tazeoğlu - Yaralı

Ayrılıkta vardı aşkın içinde. Her şey gibi... Çok seven de az seven de bir gün giderdi. Herkes gibi. Hayat bana bir şey daha öğretti; aşk her şeydir ama her şey Aşk degildi... Kahraman Tazeoğlu – Kıyısızlar 

Hayatımın hiç bitmeyen ama beni tek seferde bitiren gecesiydi. Sabah güneş doğarken gözyaşlarım kurumuş ve kalbim tükenmişti.  Kahraman Tazeoğlu - Yaralı 

Baksaydın korkmayıp gözlerime. Sana keşkelerimi sunacaktım, terk etmeden bahar kıpırtısı içimi. Yalpalamayacaktım bugünlerde, yarınlara inançsızlığımla... Ve biliyor musun, "Kal," deseydin, rüzgarlarla getirdiğin son hecemle kavrulacaktı bahar bitimi... Kahraman Tazeoğlu - Susacak Var 

Elimde olsa gitme diye gölgene bile sarılmak isterdim. Ama çok yalnızım. Aynaya bakarken bile yalnızım. Sen hiç dokunulmayı bile özleyecek kadar yalnız kaldın mı? Kahraman Tazeoğlu – Yaralı

Yaşananların üstünü örtecek kadar şeffaf bir kelimem yok. Sen bilirsin ürkekliğimi, tarhiten çalınmış eğrelti kahramanlığımı... Çekerim kılıcımı zamana, ama kesip atamam biriktirdiklerimi. Gözlerim yağar, toprak kokar ve filizlenir kabuk bağlayan yaralarım. Dilek kipleri bağlarım. Kaçışlarım sana meylimdendir. Sessizliğine sığınışım, kabullenişimdir her şeyi. Sakın, "Neden?" diye sorma. Verdiğim her cevap, mayındır pişmanlığıma.  Kahraman Tazeoğlu - Susacak Var 

Ağlasan da ağlamasan da uğruna ağladığın insan değişmez; çünkü senden akan gözyaşı onda hiçbir şeyi temizlemez... Ne gariptir, dışarı akan suların insanın içini temizlemesi... Kahraman Tazeoğlu – Yaralı 

Bana, bir veba busesi bırakıp gittin; bak şimdi yerini başkaları aldı. Bu aşkın vebası sende, busesi bende kaldı. Seçtiğin yolda sana mutluluklar diliyorum. Unutmak alışmaktır. Unutursun demiyorum... Ama alışacaksın biliyorum. Kahraman Tazeoğlu – Bukre 

İçinde sönmemiş bir yanardağ taşımak böyle bir şey. Her an patlayabileceğini biliyorsun ama sönüp gitsin isterken patlamasını bekliyorsun. Kahraman Tazeoğlu - Yaralı 

Her şey bir cümleyle başladı. Bizi kelimeler buluşturdu. Bazen bir cümle hayatı baştan aşağı değiştirmeye yetiyor. Kahraman Tazeoğlu - Yaralı 

Hayatımın hiç bitmeyen ama beni tek seferde bitiren gecesiydi. Sabah güneş doğarken gözyaşlarım kurumuş ve kalbim tükenmişti.  Kahraman Tazeoğlu - Yaralı 

Giderayak gelişlerinde, ansızın gidiyorsun; susar gibi, küser gibi, terk eder gibi... İşte o zaman duruyor zaman ve bitmiyor hiçbir şarkı. O zaman, terk edebiliyorum seni içimden; o zaman, nefret edebiliyorum senden! Ama sadece o zaman, o an. Kahraman Tazeoğlu – Söz

Sana yaralarımdan bahsedeceğim. Her gelenin eğilip baktığı, sarmak için türlü klişeler denediği ama her seferinde daha çok kanattığı yaralarımdan... sen, en sakındığın yerlerine iğneler batmasının ne demek olduğunu bilir misin? Daha kanayacak bir yerinin kalmadığında, başkalarının giderken açtığı yaraları, kendi kendine dağlayacak gücü bulamamayı? Kahraman Tazeoğlu - Başka (Ayrılık Ayrı, Aşk Bitişik Yazılır

Aşk büyük harfle başlıyor, sonra küçük harflerle devam ediyor ve sonunda minicik bir nokta, tüm cümleyi bitiriyor. İşte böyle katilim! Aşk başlıyor; öncesini sorgulatmıyor, aşk bitiyor; seni öncesine mahkum ediyor. Kahraman Tazeoğlu – Kıyısızlar

Kahraman Tazeoğlu Şiirleri

Kahraman Tazeoğlu edebiyata şiir ile başlamış sonrasında yazmış olduğu şiir gibi romanlarla yüreklere dokunmayı başarmıştır. İşte, en güzel Kahraman Tazeoğlu şiirleri, aşk şiirleri;

Acıyı Aşka Yama Yaptım

Bitiyor zaman.

Tüm saatler kum saatinin içinde birbiri üstüne yığılıyor.

Sahte mutluluklar giyiniyor sözcükler.

Sen-ben savaşında imtiyazsız yarınlara bugünden açıyorum gözlerimi.

Savaşacak kadar bile yakın olmayışımızı bilirim.

Bilirim, acı verişindir bu kadar sözcük dizdiren.

Ömrümü ömrünün ardında sürüyen...

Aynaları kırıldı mutluluğumun.

Söz dinlemeyen yanımı artık çok iyi tanıyorum.

Ayağım takılıyor bir acıya ve yokluğunun üstüne düşüyorum.

Hala üşüyorum...

İğne deliğinden geçiriyorum sevdayı.

Sen oluyor nakışımın adı.

Bir an sen oluyorum anlayışsız, vurdumduymaz...

Sonra bana dönüyorum. Bak hala ağlıyorum...

Harf harf işlerken kelimelerimi,

şimdiden yerleştiriyorum acılarımı parmaklarımın ucuna.

Son düşen cemreyi de ayırıyorum payıma.

Kapatıyorum gözlerimi.

Hadi git yâr, geldiğin gibi.

Acıttığın yerden tüm acılarımı da topla git hadi.

Anlamadım yâr Sen mi yâr olmadın yoksa ben mi yarenlikten uzaktım?

Hangi kıyıya vurmuştu aramızdaki eksik o taş?

Hangi şarkıda yarım kalmıştı notamız?

Hangi satır içine sığdırabilmişti de seni; sen bulunmazım olmuştun?

Ah yâr sana bağlamazsam sözcüklerimi,

hep anlamsızlık oluyor yüreğimin dili. S

ana bağlandığında da gözyaşına paralel oluyor.

Yok, mu önümde senden gayri gidecek bir yol?

İçim yine aynı mısra'ları tekrarlıyor..

Yamaçlarımda senli güzel düşerim var

Ama düşlerime damlayan zehir de sensin yâr

Bulamadım yâr.

Seni bu kadar ararken kendime bir mutluluğu da bulamadım.

Zamandan bir bir çalıp saatleri sızlayan yanlarıma kattım.

Ben acıyı aşka yama yaptım.

Hafife almadım duyuları.

Kuytu köşelerde ölümüne besledim sevdayı.

Acıydı bildiğim aşkın ön adı. Hiçbir şehre sığmadı yüreğim.

İstanbul sen de yüreğimi ayaklarına doladın.

Ve sen düştün ben kanadım.

Ezildim, yarama yine koskoca bir kenti bastım.

Büyük bir uykudan ibaret sandım satırlarda yaşamayı.

Kelimeleri vurdum kumsallara.

Canımı ağrıttım ardında.

Ve bir taş daha attım içimin karanlık dehlizine.

Hüzün meskenine kilitli aşk hangi makamı kabul ediyordu ki sözlerine?

Hangi yaram düşlerimi sana vurduğumda acı damlatmıyordu?

Gerçeğimde olmayan yâr gönlümden git!

Hadi git! Ben sarsılan bir şehrin enkazı olmaya razıyım.

Ben, yine kâbuslar saklarım yatak başlarımda.

Ve sana şiirler biriktirmekten vazgeçerim.

Sessizliğimin sesini dinlerim bir sonbahar sabahında...

****

Ayrılık Gelmeden Git Sen

Kimsesiz bir gökyüzüne

lâl bir dilin tüm sesiyle haykırması kadar sağır,

karanlık sularda,bir âmânın gözlerini araması kadar kör;

yani anlamsızlığa yeni anlamlar yükler gibi

yalnızca yalnızlığa anlatıyorum kendimi...

çıkmaza düşmüş şiirlerin koynunda

bir uzun yol oluyor kalemden süzülen her harf

her hece aklımın kabristanlarında yankılanan

sahipsiz bir ölüm çığlığı,

masumiyeti sesimde eskiyen...

ve dudaklarımın ucunda bitmek bilmeyen acılı tiryakilikler

ve sonrasızlığın deminde keder dökülüyor kağıtlara

hâsılı aşk; ölü doğmuş bir çocuk şimdi

yüreğimin sevda çukurlarında...

hadi yâr kendini al gecelerimden

al ve git!

zaten bir uzak düştü benimki;

ertelenmiş zamanlarda resmedilirken mavinin imkansızlığı,

şiirler nice sevdaya küs bakış hüküm giymişken,

ezbersiz acılar eşliğinde gözlerinde tükenmek

ve ölebilmek kirpiklerinin iz düşümünde

hani meçhul bir izbede seninle el ele...!

oysa mutluluğu çoktan rehin bıraktım ben

bilmem hangi şehrin emanetçisinde

ve senden habersiz,

adından acılar türetiyorum şimdilerde...

dilimin ucuna geliyorsun bir zaman

yaşamak soruyorsun!

yaşamak; kör bir sancıdır sol yanımda,

dönüşsüz bir türkünün kambur sesinde yitip giden...!

ve dinledikçe kendimi,

kâbus olup büyür geceler karanlığın uğultulu yollarında...

ben kaçmak isterken her şeyden

gözlerin adına kendime sefer üstüne sefer eylerim.

sana çok benzeyen bir şehir olur geçtiğim her yer

her yer öylece uzar gider içinde gözlerimin

ve bizden çok uzakta

mevsim çömezi bir haziran

sonbahara uyanır şehr-i İstanbul,

gözlerinde bir mavi yangın

ve saçlarından dökülür martılar

Üsküdar'da pasaklı bir deniz kızının

sâhi martılar diyordu bir şair:

“martılar ki sokak çocuklarıdır denizin”

yani öylesi kimsesiz ve unutulmuş

yani morarmış kanatlarında münzevi bir hayat taşıyan

sonrası geç kalmış yaşanmışlıklarda

bulutsuzluğa prangalı bir çift yağmur damlası,

yağmasın diye kulelerde saklanan..!

****

Araz

"Gel" desen gelirdim

Gittiğin uzakta bendim

Dağ gibi bir ihanetten düştüm

Bu kendime son gelişim

Ölümbaz öpüşler kusuyorum ceplerime

Kendimi suçüstü yakalıyorum

Ve kentsizliğimin isimsizliğini

Araz'a uyak düşüyorum

Gözlerime senden düşler sürüyorum

Islak bileklerim kan bayramına yatıyor

Bana en büyük tehdit yine ben oluyorum

Sonra bir durağa yaslanıyorum

Sonra bir kente

Ve sen gidiyorsun

Ben kanıyorum

Diyorlar ki "kendini dinleme hiçbir şey söylemiyorsun"

Oysa "gel" desen gelirdim biliyorsun

Yorgun Haliç'e biraz inat

Biraz ihanet bırakıyorum

Ellerinden bir tedirginliği bir tehdidi avuçluyorum

Aklıma düşüyorsun

Düşüyorum

Düşünce

Üşüyorum

Azgın hüzünlerle körlüğüme göçüyorum

Ayrılığın saati kaç geçiyor bilmiyorum

Yalanlarımla bir hiçlikteyim

Beni içinden kaç

Bu kentte her yağmur kendini ağlar

Aklıma düşsen yalnızlık oluyorum

Ağzımdaki uykudan öpmüyorsun nicedir

Nerde kimi üşüyorsun

Artık kendini yakan bir ateşim

Kendimize birbirimizden düşler yapamıyoruz

Şimdi boş duraklara yaslanıyorum

Boş kentlere

Oysa "gel" desen gelecektim

***

Kara Kış

ben seni yaralarından tanıdım

ecelime son kurşundun deli davalım

n'olur bulutsuzluğuma darılma

dudağında bizi gül

kıyametime adım kala

beni senden alma

aklım kara kış

ellerim seni üşüyor

bugün günlerden soğuk

ben aysız gecelerde

çocukluğuma mektup yazardım

ah çocukluğum kağıt gemilerim

düşlerim dudaklanıyor

sesin kokuma gizli

yıldızları sönük gecelerde

dilime yağmursun

gözlerini uyuyorum her gece

bu kent içimin bahçesi

gemilerim çözülüyor yüreğine

ellerinle okşuyorsun

bilmiyorsun

kendi bakışlı kız

ömrümün kırçıl masalısın

uçurumlar vaadetme bana

yaralısın...

Ama Gitme

ama gitme

gözlerimde kan gezer

yasadışı bir soğuk işler iliklerime

gözyaşlarını geçirip sırtına

küflü bir sapak mı bırakacaksın sabıkama

biraz duman hıçkırığı sigaranda

biraz gece kırığı bende

şiir yorgunu damarlarıma ilk aşktan sola dön

ama gitme

şiir kanamalı bir aşkın "sonu yok"undan geçerken

ışığın sesini bul

aynandaki kırık yüzümü topla

gözümde seğiren acı bir denizde yüzdür

olimpos'un sıcağını

ama gitme

uçurumlar seri cinayetleri tökezletirken

sesini sakladım cebime

yağmur işgalli bir gecede ıskaladım

kapına dayanmalarımı

daha binmeden otobüslere

duraklar mı tuttu da kustun sesini üstüme

bak sana dil sürçmeli peltek şiirler yazdım

satırlarından kan sızar

satırla doğranmış bir aşkın cinayetinde

bir insan iki kıyıya aynı anda gözlerinden düşebilir

itme

ama gitme

daha saat "hoşça kal"ı göstermedi

bitme !

***

En Fazla İçimde Ölürsün

En fazla içimde ölürsün

Cesedini sürüklerim gittiğim her yere

Kızıl sonbaharım

Hangi aşk kendi fırtınasına dayanabildi

Ellerimde çoğul bir gölge kuşu

Adının arkasına basmadan yürüdüm

Alnımda birikti çizikler

Adımdan çıkardım aklımı

Aklımsız kaldım

Neylersin

İnsanız

Ne yapsak eksiğiz işte

Ölüme ayarlı saatiz

En fazla içimde ölürsün

Sorarım

Şiir papirüslerinin hangi köşesine karaladın beni?

Hangi haremden yakaladın da çiğnemeden yuttun gözlerimi?

Kekeme repliklerin ezber bozduran kuşu

Hangi rüzgârlara sattın da saçlarını

Devrik cümlelerimin öznesi oldun?

İçindeki kötü senaryoların kahramanı olmak istemezdim

Dağıldı bak derlenip toplanmış dağılmalarım

En fazla içimde ölürsün

….

***

Beni Sana Terk Et

Yine girdim gecenin korku tüneline cesurca,
korkarken binmeye alışıktır bu trenin vagon araları,
yine kapımda karakış
Ne zaman düşünsem seni,
intihar çığlıkları gelir kulağıma
şehrin arka sokaklarından.
İçimde eriyen buzun tepkime ısısı gibisin
Eridikçe ısıtır sonra yine donarsın
Ve her donuşunda beni de yakarsın,
Söyle gecelerimin gardiyanı olan masal perisi
Sen ne kadar, kaç mevsim yalansın..
Ne zamandır sezen söylemiyor “keskin bıçağı”
Ve artık radyolar çalmıyor bab-ı esrarı.
Uzaklarda bir yerlerde bakan gözlerin,
hangi cinayetlerini görmüştür bu gecemin.
Yer altı zindanlarında saçlarının
kimleri asmıştır boynuna dolanıp
bu yasadışı militan sabahlar.
Onursuz kalmaktansa dolaşan kanında,
yara olup kanadım her adımı andığında.
Oysa sen hiç görmedin
bu cam kesiği ayrılığın
ne depremlerin artçısı olduğunu
ve ne kadar yıkım yaptığını
o gözlerime bakan iki gözün.
Hani bu şehirden gitmek kadar
mülteci bir rüyanın orta yerinde girmiştin ya gecemin ikindisine.
Yok saydığım hayatıma,yalnızım şimdi
bu kalabalıkların mahşerinde.
Bir iç çekişsin gecemin ayazında.
Beni kovarmısın kalbinden,
Atarmısın beyninin en ücra köşelerinden
ve gözlerin nasıl görmez
sana olan susuşlarımı biriktirdiğim göz pınarlarımı.
Yağmurlar erken yağardı
her mevsimin gençliğinde kentime
Susuz kalmış martılara
ve sokak kedilerine inat
Kana kana tadıyorum
sensizlik okyanusunun tuzlu sularını.
Toprağımın kokusu geliyor
her yağmur sonrası küçük köyümün,
Günler ötesinde kalmış
ağustos mesafesindeki dağların arkasından.
Senden sonra biriktirdiğim tüm sitemleri bileyledim,
gözyaşlarının altında
geceler boyu kalmış, pas tutmuş varoluşuma.
Tüm silahlarını bana doğrult
razıyım ama ne olur dilini kana bulama.
Yüzüme gözüme saydır
terkedilmişliği ve yalnız geçen gençliğimi
Kıpırdarsam namerdim,
ama bu sevda savaşında oyun taktiği sayıp
beni arkamdan vurma..
Ne olur beni sana terket benden.