Cahit Zarifoğlu Sözleri | Cahit Zarifoğlu'nun Güzel Şiirleri

Cahit Zarifoğlu Sözleri

Uçmayı öğrenmeden göçmeye mecbur kalmış bir kuş gibi kalbimiz.

Bir incelik gösterin, incinmesin yüreğim.

Biz, sakalları şiirle karışık, yüreği Allah’la barışık adamları sevdik.

Takdir-i ilahi deyip teselli bulmuşlar elbet demişler gerekse bize bir yük taşıyan, Allah bir tane daha kısmet eder.

Bazı insanların hayvandan bile aşağı olması mümkün, eğer kalbinden merhametin zerresi kalmamışsa.

Şu küçücük kalpte nice hakkın yüklü.

Acını yaşa, öfkeni de yaşa ve seyret. Kendini sakın bastırma, öyle suyun üstünde akan yaprağa bakar gibi bak.

Bitti o şiir, başka mısra gerekmez.

En Etkileyici Cahit Zarifoğlu Sözleri

İnsan sevmeli… Bazen bir insanı, yahut bir ağacı ya da kanadı kırık bir kuşu… Zaten sevmese insan olur mu?

Şöyle olmuş: Ben sen demişim, sense sen.

Umudumuz, acımızdan daha büyük olmalı.

Kim çizebilir senden başka senin yaşamını.

Merhamet capcanlı bir kuştu insan kalplerinde.

Cahit Zarifoğlu Dini Sözleri

Beni kabullen, kendini yanına al, gidelim.

Sen dağ gibi kurul ben zerre bir yer tutayım.

Kapı aralığından baktığımda görebildiğim en güzel şeydir yaşamak.

Tek güvencemiz Allah’tır. Başka güvencemiz yoktur.

Nereye kadar kendinden kaçabilirsiniz. Ya bir daha geri dönemezsen…

Neden diye sormayın hemen… Onu ben kendi kendime de açıklayabilmiş değilim henüz.

Tarifini sorsalar… Her baktığımda, ilk defa görüyormuşum gibi… Az kalsın ölüyormuşsun gibi…

Sen benim en çok saklandığım, sen benim durup durup saplandığım.

Gecelerimizi ağırlayamaz oldum.

Allah, taşıyamayacağımız derdi ömrümüze, yaşayamayacağımız aşkı gönlümüze vermesin.

Dedim ya… Oturuyorum sadece… İyi ki etrafımda kalbimi tanıyanlar yok.

Her fikrin karşılığı bir duygu vardır.

Evet, hatırladım küçük basit şeyler yetiyor kederlenmeye. Ya mutluluğa?

Düştümse sana bakarken düştüm.

Filistin; bir sınav kâğıdı… Her mü’mîn kulun önünde.

Aklımdan çıkmıyorsun dedim. Başka türlüsünü yorgunum anlatmaya.

Kapı aralığından baktığımda görebildiğim en güzel şeydir; yaşamak.

Dedi ki; sen şairsin elindeki bu taş ne?, Dedim ki; şair aşka boyun eğer, zulme değil!

Bir gün ister istemez karşısında olacaksın kaçtıklarının. Dua et o gün henüz mahşer olmasın.

Ayrılıkla başım belada gözlerini çevir gözlerime yoksa ben sensiz bu sessizlikle. Deli gibiyim sensiz bu sensizlikle.

Hayalimin ayağı yere değmiyor henüz. Onun gerçekleşmesine dayanacak, onun yükünü kaldıracak topraklarım yok.

Cahit Zarifoğlu'nun Hüzün Dolu Sözleri

Kalbinizi yumuşatın, ama iradeniz sert olsun. Kelimelerinizi yumuşatın ama nüfuzunuz kuvvetli ve derin olsun.

Ehli takva olun, ehli secde olun. Farzları alenen yerine getirin. Nafileleri kendi nefsinizden bile gizleyin.

Bakıyorsunuz, zulma uğrayanların tek ortak özelliği var; Müslüman oluşları ve zulmedenlere bakıyorsunuz, onların da bir tek özelliği var; Kâfir oluşları veya küfre hizmet edişleri.

Alnı secdeye inen insanların sesleri birbirine bağlanabilirse, ancak o zaman sokaklar, meydanlar ardına kadar açılır.

Düşünün bakalım televizyon karşısında muhallebi gibi gevşemiş bir Müslüman da değil cihat etmek, acaba kalkıp bir farzı ifa edecek kuvvet ve istek kalmış mıdır?

Küçücük oluşlarda, hemen yakınımızdaki selametlere koşacağımıza amansız gururumuza boyun eğip hazımsızlıklar içinde bir dolu ufak sıkıntının altında ufalandık durduk.- ve umutsuzluğun kapımızdan ayrılmaması için az mı çabaladık.

İçimiz bir dolap değil ki açıp bakalım. Açıp gösterelim. Yine de anlatıyoruz ama. Bizi fark edince eşyaların arasına gizlenmeye çalışan bir böceğe benziyor anlattıklarım. Eşyayı kaldırınca kımıldamadan durduklarını görürsünüz. Söylediklerim bir defterin yaprakları arasına kıvrılmıştır. Sayfaları açtıkça onları göreceğimi sanıyorum ama, anlıyorum ki asıl söylediğim şeylerdir altına gizlendiğim. Fark edilmesinden korktuklarımı kapadığım eşyalar oluyor anlattıklarım.

Demek ki dedi gerçek olmasa bile cesaret ölümü korkulacak olmaktan çıkarabiliyor...

Her az konuşan öz konuşmuş olmayabilir, yanılmayın. Az konuşanları bir şey sanmayın sırf az konuştuğuna bakarak. Ya! Keramet bunlarda değil sizde olmalı. Bunu anlayacak olan sizsiniz. Hele konuşan sizseniz bilirsiniz az mı konuştuğunuzu çok mu konuştuğunuzu. Bazıları vardır ki az konuşurlar ama o bile çoktur.

Ağustos böceklerinin de bir görevi var. Evet durmadan şarkılar söylüyorlar, ama azıksız kaldıkları yok. Yiyip içiyorlar ve hiç de karıncalarla çatışmıyorlar...

Umutsuzluk mu,yoksa ince derin bir şikayet mi? Yoksa Faaliyet içinde geçen gece ve gündüzlerimizin bizi bıraktığı anlarda kalbimizi eline geçiren ve henüz mahiyetini anlamadığımız melal mi?

Merhamet capcanlı bir kuştu insan kalplerinde.

Yazarlar bazen daha ilk cümleyi yazdıklarında sonunu getiremeyeceğini anlarlar. Bazen de o cümle ile her şey söylenmiş gibidir. Yazacak tek kelime daha bulamazlar...

Niye yazıyorum ki bunları. İçimiz bir dolap değil ki açıp bakalım. Açıp gösterelim. Yine de anlatıyoruz ama. Bizi fark edince eşyaların arasına gizlenmeye çalışan bir böceğe benziyor anlattıklarım. Gelecektim. Ama daha bir kötü hatıram olsun istemedim.

Bense anahtarı yalnız bende bulunan bir odaya girer gibi okurum şiirimi. Onun hatıraları bendedir.

Değil mi ki, kavuşmalarımız topal ayrılıklarımız koşar adım.

Ben onunla içimden konuşuyorum.

Bir kalbiniz vardır, onu hatırlayınız.

Donuk sam yeli sanılabilir nefesimiz.

Yalnızlık en küçük yaşımızda, misafirlikteki zengin sofraya örümcek kolları gibi uzanan ve ağza yönelen eller arasında (dizinin dibinde oturduğumuz) annenin elini çekerek sininin altına doğru uzatmasıyla ortaya çıkar.

Şimdi bir aşk sahyası salacağım havalara .Derler ki bu adam isyan basıyor damarlara

Zulmedince kendim, lütfedince sen, seni andım hamdettim sana taptım.

Pencereden bakınca toprak ve ağaç görünmeli. Hava tertemizdir, yakınlarda sağlıklı bir dere akmaktadır. İnsan; tabiattaki insan ve eşya dengesine bakarak ve inanç içinde yastığa başını emniyetle koyar. Orada kader rahatsızlık vermez. Tabiata yakın olmakta kabusu dağıtıcı bir güç bulunuyor

İnsan gittikçe daralan dünyasında neden mutsuz. Herkes artık gereğinden fazla büyüyor da onun için mi? On yedi yaşlarındaki delikanlıların bile iki kat yaşlıların ki kadar yürekleri dolu.

O gün gezdim seni ellerimle Söyledin: Geniş vuruyor yüreğin.

En Güzel Cahit Zarifoğlu Şiirleri

Cahit Zarifoğlu'nun birbirinden güzel şiirlerini sizler için bir araya getirdik. Kısa ömrüne rağmen birçok şiir katan Zarifoğlu, ölümsüzlüğü yakalamış şairlerimizden biridir.  İşte, Cahit Zarifoğlu'nun en bilinen şiirleri;

Aşk’a Dair

Öyle sofralar gördüm ki
İnsan kasları vardı tabaklarda

O eğik gövdeler önünde yalnızlık
Her şeyi birbirinden uzağa çarpıyordu
Bir kadın
Bir erkek

Gizlice soluyordu
Bir erkek av arkadaşından
Av durgunluğu gibi gösterip saklayarak
Kamışlıktaki sazların arasından
Ilık ve yapışkan fısıltıları
Ayırarak alarak
Urgan gibi bedenine doluyordu

Her şeye benzeyebilirken o
Hiçbir şey benzemezken ona

o ünlü borazan
Başlarsa saçlarımızın diplerinden
Üfürmeye. -Yırtıcı bir hayvan
Kimliği yapışır yakamıza

Bir erkek mi o
Göle yatmış bir güneş demetinde
O mor ışında
Bir köpek ölüsü gibi yatan

Hızla kayan

Yoksa bir yaban ördeği gölgesi mi

Sen Bir Kuş Olur Gidersin Bir Trenle

Uzun bir geçmişimiz var

Hiç yorulmadan

En azından bir kere

Eğlenceli beşik

Ha biz varız

Ha biz maskeli balo

Saygıya durup üstün bir gecede

Bir sır payı katlayıp

Sade bir kahveden

Keyifsiz bir detayın hükmüyle

Ha biz yokuz

Ha biz seferde

Ya bu kez ölenleri görmeliysek

Ya sen kuş olup gitmeliysen bir trenle

Parka dolalım

Park bizi alır önce

Seyrimizden bir sabah kazanır

Eğri fakat daha çok eğrilmez bir şoförle

Sayısız rampaya katlanır

Ya güneşten daha zengin

Sofraya diz çökeriz

Ya sen kuş olup gitmeliysen bir trenle

Oysa sergimize kuşlar gelir uzanır.

Mavi Gök Orada mı

Bakıyorsun kuşlar

Hazır

Sokak lambaları yanık unutulmuş

Bir Kadıköy vapuru hınca hınç insan

Çok geçmeyecek

Martılar beyhude turlar atacak

Kıyılar lağım konserve kutuları

Mısır koçanları

Sevgi aranabilir yine

 Korkusuzca say koskoca kederlerini

 Bir kuyu bulunabilir

 Aklımdan çıkmıyorsun

 Sen hâlâ dizüstü

 Bunca anıyı besleyerek

 Sokaklarda avaz avaz konuşarak kendi kendinle

 Mektupları öpebilirsin kırmızı dudaklarınla

 Görür gibi olarak açıp baktığımı

Bense şöyle diyorum:

 Buradan bir acı kanamış boyuna

Kuşlar hazır

 Öncü havalanmak üzre

Şehri gelen bir mevsime bırakıyorlar

 O vapur hâlâ hınca hınç

 Kimbilir her biri hangi dünyaya sağır

 Çok geçmez aradan

 Kadınlar kapı önlerinde

 Ellerinde meşalelerle

 Aydınlatırlar gelip geçen erkek suratları

Yorgun bir sarıyla ben de

 Geçeceğim önlerinden

 Aklımdan çıkmıyorsun dedim

 Başka türlüsünü yorgunum anlatmaya

 Telefonlar yan hücrede çalışıyor

 Bense kurşunî bir dere

 Ağaçlar hayvanlar bile kaygılı

Onu bir mersedesten indirdi kalçasına kadar açılarak

 Yapyaşlı bir rum kadın

 Her şeyde yanıp sönen bir kıyamet algısı

Haydi koşayım diyorum belki dağılır

Koşuyorum

Sancağımda kendi rüzgârımla ölgün kıpırtılar

Hayır daha sevgili daha sevimli değil

Ne başka bir gün ne başka bir zaman

Çok geçmeyecek aradan

Şöyle diyeceğim:

Bulutlar açmadı

Mavi gök orda mı

Sultan

Seçkin bir kimse değilim

ismimin baş harfleri acz tutuyor

Bağışlamanı dilerim

Sana zorsa bırak yanayım

Kolaysa esirgeme

Hayat bir boş rüyaymış

Geçen ibadetler özürlü

Eski günahlar dipdiri

Seçkin bir kimse değilim

İsmimin baş harflerinde kimliğim

Bağışlanmamı dilerim

Sana zorsa bırak yanayım

Kolaysa esirgeme

Hayat boş geçti

Geri kalan korkulu

Her adımım dolu olsa

İşe yaramaz katında

Biliyorum

Bağışlanmamı diliyorum

İşaret Çocukları

Yasin okunan tütsü tütüne çarşılardan

Geçerdi babam

Başında yağmur halkaları

Anam yeşil hırkalar görürdü düşünde

Daha ilk güzelliğinde

Alnını iki dağın arasına germiş

Bir devin göğsüne benzer

Göğsünden dualar geçermiş

Çarşılar ellerinde ekmek iğneleri

Cami avlularına açılan

Havuz sularına kapılan çocuklar

Görmeden güneşin bütün renklerini

Götürmezlerdi dükkândaki babalarına

Ocaktan akan kaynar yemekleri

Nenelerinin koyduğu avuç taslarına

Başı ve yüreği şahbaz

Kaleleri ağırlayan kadınların

Süslerini kemerlerini

Başlarını ağırlaştıran

Ağır siyah şelâle saçlarını

Tutunca gençleşirdi erkekler

Sonra insan o ki denizde

Küçük ve büyük nehirde

Bedeni ıslatan afsunlu suda

Önce niyet sonra yıkanırdı

Zaman dert getirdi sulara

İçinde eski balıkların yattığı kayalar

Savaşan insanların elinde

İnce yontulup taşındı balta mızrak şekline

Anam kanları kuruyan

Kavga ayıran bir kargı elinde

Kara ocağın taşlarına

İşaret koydu çocuklarını

Belinde gezdiren babamın

Beyaz yazılarla kazandığı adları

Yüreği korkuyla kuvvetlendi babamın

Unutup genç gelen günleri

Zamanın sürerken çektiği günleri

Çetin bilmecelerle

Sürdü atını şehirlere

Yün gören at güden kadınlar

Ormanlara tepeden eğilen toprak evlerde

Küçük pencereli karanlık dar odalarda

Uzaktan uzayıp gelen kurt seslerinin

Uzağa çekilip giden

Ayazda donan gülmeler içinde

Ormanlarda süt emziren anne

Unuttu gittikçe uzayan çocuğunu

Hep kaçarmış şehirlerin

Demir dağlarına

Uyuyunca toprak beşiğimde

Sahipsiz kalan

Ellerimden kayan aydınlık günlerim

Cahit Zarifoğlu'nun Eserleri

Cahit Zarifoğlu 47 yıl gibi kısa bir süre yaşamış ancak ölümsüz olmayı başaranlardandır. 47 yıllık ömrüne sığdırdığı birbirinden değerli eserleri sizlerle paylaşalım. İşte, kısa ömre sığan ömürlük eserler;

Şiir Kitapları

• İşaret Çocukları (1967)
• Yedi Güzel Adam (1973)
• Menziller (1977)
• Korku ve Yakarış (1986)
• Gülücük (1989)
• Ağaç Okul (1990)

Günlük

• Yaşamak (1980)
• Masallar ve Romanlar:
• İns (1974)
• Serçekuş (1983)
• Ağaçkakanlar (1983)
• Katıraslan (1983)
• Yürek Dede ile Padişah (1984)
• Savaş Ritimleri (1985)
• Motorlu Kuş (1987)

Tiyatro

• Sütçü İmam

Denemeler

• Bir Değirmendir Bu Dünya (1987)
• Zengin Hayaller Peşinde (2006)

Diğer

• Okuyucularla (2009)
• Mektuplar ( 2010)