Beni Gör, Beni Duy Anla Beni
Bugün gözlerimi bir sargıyla kapatarak güne başladım. Bir günde olsun gün ışığını görmekten yoksun biri olarak. Belki bu durumda az da olsun bir görme engellinin zorluklarını duygularını anlayabiliriz. Evet, ben gözlerimi kapattığım zaman sizleri göremiyorum ama duyuyorum,
Ya siz, siz beni görebiliyor musunuz? Duyarsılaşıyoruz! Şimdi sizlere güneşin parlaklığını, renklerin canlılığını, gülmenin güzelliğini görmeyen ama yaşayan, görme engelli olan Baran’ın dilinden yazıyorum.
Adım “Baran”. Baran’ın anlamı yağmur demektir. Doğuştan görme engelliyim, Yağmurun nasıl yağdığını, gökyüzünün maviliğini, mavi rengin nasıl bir şey olduğunu bilmem.
Kolumdaki kabartmalı saate dokunuyorum, saat hayli geç olmuş, sizin değiminize göre akşam. Bu saate dışarıda olmam doğru olmaz. Annem hava kararmadan önce evde olmam gerektiğini söyler. Acele ile her zaman yanımda olan arkadaşım, beyaz çubuk ile evimizin yolunu tutuyoruz. Yolda görenler şaşırıyordur, görmeyen biri nasıl olurda tek başına İstanbul’un kalabalık sokaklarında yürüyebilir. Gözlerim görmüyor ama kalp gözümü rehber edinip, seslere kulak vererek zorda olsa kalabalıklar içinde yolumu bulabiliyorum.
Hiç gün ışığını görmemişim, nasıl biriyim bilmiyorum. Suratıma dokunarak yüz şeklimi, burnumun yapısını, gözlerimin büyüklüğünü, derimin yumuşaklığını hissedebiliyorum. Bizim dünyamızda renklere yer yok , sadece hislerimizle yaşarız. Mesela, hava karardı, benim için bu kavramın bir önemi yok, bana göre günün 24 saati bir biriden farklı değildir, her anım kara. Ama, hislerim, dokularım bu ayrımı yapmamı sağlayabilir. Gündüzleri güneşin sıcaklığını, geceleri ise soğuğu hissederek ayırabilirim.
Arkadaşlarım oyunlarını zorlaştırdığım için, benimle oynamak istemezler, onları anlayabiliyorum. Bende bir köşede oturup, onların söylediklerine kulak veriyorum. Bu durum her ne kadar canımı sıksa, beni kırsa da elimden gelen hiçbir şeyim olmuyor. Ve oturduğum yerde başlıyorum hayal kurmaya, hayallerim sizler gibi görüntülü olmuyor, duyularımla, hislerimle hayal kuruyorum Düşlerim bile sizin gibi değil.
Geçenlerde bir arkadaşım merak edip sormuştu; “sen hiç rüya görüyor musun” diye.
Rüya görmem, sadece yaşarım” dedim.
Nasıl mı, ben rüyalarımı sesler ve kokular üzerine görüyorum. Çok sevdiğim, görmek istediğim birinin sesini uyurken duyabilir, kokusunu hissedebilirim.
Görmemek, diğer duyularımızı sizlere göre daha iyi kullanmamızı sağlıyor aslında bu yönde ki eksikliğimizi diğer duyularımızla kapatmaya çalışıyoruz. Biriyle konuşunca onun ses tonlarında o insanı kolaylıkla analiz edebiliriz, gözlerimiz görmediği için duyularımız ve hislerimiz bir o kadar güçlüdür.
Bize Acımayın, Bu Bizi Acıtıyor
Geçenlerde bir komşumuz gelmişti, anneme “ Allah yardımcınız olsun, nasıl baş ediyorsunuz görme engelli çocuğunuzla” annemin o an ki halini, üzüntüsünü düşünebiliyorum. İnsanların bize bu şekilde yaklaşması beni ve ailemi çok kırıyor, bizimle konuşunca az da olsa özverili olmalarını istiyorum. Zaten ailem hissettirmese de, çoğu zaman kendimi onlar için büyük bir yük olarak görüyorum. Çevremde ki insanların bana acımaları, dışlamaları kendime olan özgüvenimi kırıp içime kapanmama neden olabiliyor böylelikle dış dünyayla bağlantımı kesebiliyorum. Sizde isteğim her ne kadar sizin gibi olmazsam da beni kendinizden ayırmamanız. Evet uçurmaların gökte ki ahengini görmüyorum, renklerin canlılığına tanık olmuyorum, aynada kendi çehremi göremiyorum ama, “hissedebiliyorum” mesela kolay kırılırım, üzüldüğüm zaman gözlerimden yaşlar akar, görmesem de bir kıza aşık olabiliyorum ve o yanımdan geçtiğinde kalbim sizler gibi çarpar. Yani diyeceğim o ki, her ne kadar kendiniz gibi görmeseniz de bir o kadar da sizler gibiyim.
Gönül Gözlerinizle Bakın
Etrafınıza boş boş bakmayın, O zaman bizi göremezsiniz. Duyarlı bir şekilde, verilen gözlerin değerini bilerek, gönül gözüyle bakın bizleri fark edeceksiniz. Benim gibileri gördüğünüzde: Başınızı çevirip bizden uzaklaşmayın, yönümüzü gösterebilir, yol arkadaşımız olabilirsiniz. Ancak bu şekilde engelleri aşabiliriz.
